Elzevira

Door eerste vogels gewekt
Oriëntatie gezocht: de wc naast de badkamer
vanuit deze kinderkamer zicht op het terras,
de Franse tuin en het Engelse landschap.
Waar gloort de nieuwe dag?
Het terras gericht op de avondzon.

(Oranjewoud 16 mei 2010)

Elzevira

Het gedichtje ontstond de ochtend na mijn eerste 11-steden tocht. We sliepen met de ploeg in het buitenhuis van een kennis van mede 11-stedenroeier Bart. Klein Jachlust gelegen aan de rand van Oranjewoud hadden we 's avonds bij schemer betrokken en wat betreft afmetingen en sfeer was het huis al direct Vogelenzangs namelijk zoals Huis te Vogelenzang. 's Morgens werd ik vroeg gewekt door de vogels en keek uit het raam en zo ontstond dit gedicht. In de kinderkamer waar ik sliep was een schoolbord. Daarna maakte ik een wandeling door de tuin, bos en weiland erom heen. Een heerlijke wandeling. Foto en gedicht horen eigenlijk voor Turmoil. Toen had nog niemand het vermoeden dat Bart al op 5 augustus 2016 voor altijd zou vertrekken.

Avvinghiare

[lat. tardo vincŭlare, der. di vincŭlum, "vincolo", col pref. a-¹] (io avvìnghio, ecc.). - ■ v. tr. [tenere stretto fortemente qualcuno o qualcosa, spec. avvolgendolo con le braccia] ≈ abbrancare, (lett.) avvincere, (ant.) avvincigliare, avviticchiare...

Avvinghiare het woord dat bij me opkwam kort na je omhelzing.

Een juiste omschrijving van de gebeurtenis, en de etymologie blijkt de betekenis nog steeds te dekken. Deze omhelzing beperkt je letterlijk in je vrijheid. Prachtig  beeld toch? 

Zo'n woord dat zich opdringt. En dan blijkt weer dat het brein werkt volgens de stimulus-respons methode. Er gebeurt iets en het juiste woord komt er korte tijd later letterlijk uitgerold.  Avvinghiare is nu ook de titel van een gedicht. 

We spreken Nederlands met elkaar en ik heb in geen dagen Italiaans gehoord. Maar schijnbaar is Italiaans nog steeds in competitie met Nederlands als het erop aankomt om een emotionele gebeurtenis zo helder mogelijk te verwoorden.  Omhelzen kan ook slapjes, avvinghiare niet, alleen als er oerkracht aan te pas komt, is het avvinghiare. Kan er geen Nederlandse vertaling voor verzinnen.  

De vers uit Julius Caesar die hieronder staat, hoorde ik vorige week. Acteur Matthijs van Sande Bakhuizen werd geinterviewd bij Kunststof en koos dit als spreuk op de tegel. En ik  zocht naar een verbinde tekst tussen Turmoil waar ik door werd afgeleid tijdens de ledenvergadering van 2014 terwijl  daar een paar vrienden nog wel waren die er nu niet meer zijn. Waarvan niemand toen nog kon weten dat ze het leven zouden verlanten.

De onwetendheid die ons behoed voor angst of zwaarmoedigheid. Vandaag een jaar geleden was het B's beurt. 

Gisterenavond naar Canto Ostinato van Simeon ten Holt geweest op uitnodiging van M. De eerste keer live was overweldigend.  Nog nooit heeft een twee uur durend concert me zo geboeid.  Ondanks de herhalende sequenties was het steeds spannend wat er ging gebeuren, misschien wel juist omdat je elke noot al talloze keren hebt gehoord en je niet weet wanneer die variatie dan eindelijk komt.

Het eerste kwartier had ik geen bijzonder associaties maar na verloop van tijd doemde een enorme metronoom op die als het ware gepositioneerd was midden tussen de 4 vleugels in het Beauforthuis in  Zeist.  Een enorme zwarte metronoom. Elke keer ontstaat er schijnbaar uit het niets  weer een nieuwe variatie een klein liedje dat zich probeert te ontworstelen aan de puls die steeds maar verder dendert en ondanks de versieringen, de uitstapjes, de muziek, het lied dat vast zit aan dat tempo. 

Canto Ostinato de titel zegt het eigenlijk al.  De volharding van het tempo versus de fantasie van het lied dat niet zonder het ritme kan.

Metronoom en tijd. Het gevecht tegen de voortschrijdende tijd. En ik hoorde een onweersbui die zich ontwikkelt, uitbarst en vervolgens verschijnt de zon weer aan de horizon.  Zo hoorde ik trouwens ook variaties uit Horizon en Duivels Verzen van dezelfde Ten Holt.  

Het weer waar we niets tegen kunnen doen, het weer dat onherroepelijk is net als de tijd.  En dan dat lyrische middenstuk waar ik spontaan van ga huilen.  Terwijl ik minder herinneringen had dan gedacht. 

Schilderij hiernaast is de Zwemmer van Friso Ten Holt de broer van de componist. Op dit moment te zien in de Fundatie in Zwolle. 

Brutus to Cassius

Why then, lean on. O! that a man might know
The end of this day's business, ere it come;
But it sufficeth that the day will end,
And then the end is known. Come ho! away! (The plains of Philippi act 5, scene 1)

Wist een mens maar van te voren
hoe een dag zou eindigen
maar zeker is dat een dag zal eindigen
wanneer hij eindigt
dan weet je het.

Well, lead on. Oh, I wish I could know what will happen
today before it happens!
But it’s enough to know that the day will end,
and then the end will be known. Come! Let’s go!

uit: Julius Caesar van William Shakespeare

NieuwerOverzichtOuder