Elzevira

Onderstaande vertaling van een hoofdstuk uit Le Variazioni Reinach van Filippo Tuena heb ik vertaald omdat het boek geschreven in 2005 een dialoog bevat  uit de Franse parlamentaire geschiedenis uit 1936. Migratie is van alle tijden en we moeten daarvan blijven leren. 

Variaties op het volksfront 

Een grote verandering er komt een einde aan afmattende diners, aan melancholieke matinées, en de spoken/geesten van Proust worden definitief verdrongen. Dit  vindt plaats in april 1936, het is de zesentwintigste en 10 miljoen Franse mannen gaan naar de stembus en dus ook Léon (Reinach): het dilemma is stemmen op Léon Blum de links-joodse kandidaat of stemmen of op de rechtse antisemitische kandidaat.  De Reinachs zijn gesteld op familie tradities die samenhangen met links, Léon zou geen twijfels moeten hebben. Tenslotte wint Blum en met hem 5,5 miljoen stemmers, wat overblijven zijn 4,2 miljoen tegenstanders.  En de communisten zijn aan de macht. De lulletjes rozenwater schrikken, de aandelen kelderen, de staatsobligaties verliezen hun waarde, velen brengen hun bezittingen over naar het buitenland, kopen goud en roerende goederen ter bescherming van hun vermogen.

Op 6 juni wordt de regering Blum voorgesteld aan het parlement. Xavier Vallat: (richt zich tot Blum).  Uw aantrede, Meneer de President, is zonder meer een historisch moment. Voor het eerst in de geschiedenis zal dit oude gallo-romeinse land worden geregeerd … Harriot: (voorzitter van de bijeenkomst) Let op uw woroden, meneer Vallat!

Xavier Vallat: door een jood! Ik zeg openlijk wat allen denken namelijk dat het beter is om aan het hoofd van de regering van een natie van boeren iemand te hebben die uit de schoot van ons eigen land afkomstig is in plaats van een talmoedist.

Deze korte dialoog tussen Harriot en Xavier-Vallat is bekend en wordt in alle geschiedenisboeken geciteerd, en ook al krijgt de regering Blum het vertrouwen van het parlement met een overtuigende meerderheid van 384 stemmen en 210 stemmen tegen, wordt de stabiliteit bedreigd/ondermijnd door raciale vooroordelen, anti boscevisme en wantrouwen. Zelfs de sfeer van de affaire Dreyfus komt weer aan de oppervlakte ook al komen er steeds meer mensen uit het oosten  over de grenzen, mensen die denken dat Frankrijk wellicht wel het land is dat iedereen ontvangt en beschermt en vooral uit Duitsland komen joden en communisten en even later ook uit het westen vluchtelingen uit Spanje die bescherming zoeken aan deze kant van de Pyreneeën. Maar al die vluchtelingen zijn arme mensen en zo langzaamaan  reist het gevoel van wantrouwen voor al die zielepoten / armoedzaaiers die naar Frankrijk komen wie weet waarvoor. Laten ze lekker thuis blijven in plaats van hier voor onrust te zorgen vinden velen en dan vooral Franse arme sloebers die dat net zo zijn als de vluchtelingen die bij duizenden tegelijk over de grens komen.

Uit / da: Le variazioni Reinach di Filippo Tuena,  Milano, Rizzoli Editore 2005, 

Variazione sul fronte popolare                                                                                       p.113

Il gran cambiamento, la fine delle cene estenuate, dei matinées malinconici, la definitiva soppressione dei fantasmi di Proust avviene nell’aprile del 1936, é il 26 del mese e dieci milioni di uomini francesi si recano alle urne dunque anche Léon: il dilemma é votare Léon Blum ebreo di sinistra o l’opposizione di destra antisemita, i Reinach sono per tradizione familiare legati alla sinistra, Léon non dovrebbe avere dubbi; alla fine vince Blum e con lui piú di cinque milioni e mezzo di elettori, restano quattro milioni e duecentomila oppositori, e comunisti sono al potere, i gagá si spaventano, le azioni crollano, i buoni dello stato diventano carta straccia, molti trasferiscono i loro averi all’estero, comprano oro, beni mobili rifugio. 

Il 6 giugno il governo Blum viene presentato in parlamento. Xavier Vallat: (rivolto a Blum) La vostra entrata in carica, signor presidente, costituisce senza dubbio, un fatto storico. Per la prima volta nella storia questo antico paese gallo-romano sarà governato …

Herriot: (presidente della seduta) Attento a quello che dite, signor Vallat! 

Xavier Vallat: da un ebreo! Dico apertamente quello che tutti pensano che al governo di una nazione contadina come la Francia é meglio avere qualcuno le cui origini, per quanto modeste, si trovino nel grembo della nostra terra che non un sottile talmudista. 

Il dialoghetto tra Herriot e Xavier-Vallat è famoso e riportato in tutti i libri di storia, così anche se il governo Blum ottiene la fiducia con una larghissima maggioranza 384 voti contro 210 pregiudizi razziali, antibolscevismo, diffidenza sono gli elementi che ne minano la stabilitá; torna persino alla mente l’atmosfera dell’affaire Dreyfus anche se frattanto, magari credendo che la Francia sia la terra che tutti  protegge e accoglie, cominciano lentamente ad affluire profughi dall’ Est, dalla Germania soprattutto, ebrei e comunisti e dall’ Ovest poco dopo i fuggiaschi spagnoli andranno a cercare rifugio di  qua dai Pirenei, ma i profughi che arrivano sono povera gente e lentamente si fa strada un sentimento di fastidio, insofferenze per tutti questi morti di fame che vengono in Francia chissá per far cosa, che se ne stiano a casa loro piuttosto che venir qui a creare confusione, dicono in molti, soprattutto i francesi morti di fame come i profughi che arrivano a migliaia.

Zijn 'History of Western philosophy' is het eerste filosofische boek dat ik las uit eigen beweging na mijn eindexamen. Op de Europese school was filosofie een verplicht vak dat ik met veel plezier had gevolgd en met het cijfer voor filosofie had ik een aantal onvoldoendes voor andere vakken weten op te krikken.  Onderstaand interview met Russell uit 1952 viel min of meer samen met een documentaire op Canvas over de nadagen van de tweede wereldoorlog en de decolonisatie van Indochina en de opkomst van Ho chi min. Toen ik het een en ander nalas over Russell las ik dat hij vlak voor zijn dood een brief schreef  waarin hij de Israelische aanval op Egyptisch grondgebied veroordeeld. Zijn brief werd een dag na zijn dood voorgelezen en hij zag scherp dat de situatie erdoor zou escaleren en verergeren. 

This statement on the Middle East was dated 31st January, 1970, and was read on 3rd February, the day after Bertrand Russell’s death, to an International Conference of Parliamentarians meeting in Cairo.

The latest phase of the undeclared war in the Middle East is based upon a profound miscalculation. The bombing raids deep into Egyptian territory will not persuade the civilian population to surrender, but will stiffen their resolve to resist. This is the lesson of all aerial bombardment.

The Vietnamese who have endured years of American heavy bombing have responded not by capitulation but by shooting down more enemy aircraft. In 1940 my own fellow countrymen resisted Hitler’s bombing raids with unprecedented unity and determination. For this reason, the present Israeli attacks will fail in their essential purpose, but at the same time they must be condemned vigorously throughout the world.

The development of the crisis in the Middle East is both dangerous and instructive. For over 20 years Israel has expanded by force of arms. After every stage in this expansion Israel has appealed to “reason” and has suggested “negotiations”. This is the traditional role of the imperial power, because it wishes to consolidate with the least difficulty what it has already taken by violence. Every new conquest becomes the new basis of the proposed negotiation from strength, which ignores the injustice of the previous aggression. The aggression committed by Israel must be condemned, not only because no state has the right to annexe foreign territory, but because every expansion is an experiment to discover how much more aggression the world will tolerate.

The refugees who surround Palestine in their hundreds of thousands were described recently by the Washington journalist I.F. Stone as “the moral millstone around the neck of world Jewry.” Many of the refugees are now well into the third decade of their precarious existence in temporary settlements. The tragedy of the people of Palestine is that their country was “given” by a foreign Power to another people for the creation of a new State. The result was that many hundreds of thousands of innocent people were made permanently homeless. With every new conflict their number have increased. How much longer is the world willing to endure this spectacle of wanton cruelty? It is abundantly clear that the refugees have every right to the homeland from which they were driven, and the denial of this right is at the heart of the continuing conflict. No people anywhere in the world would accept being expelled en masse from their own country; how can anyone require the people of Palestine to accept a punishment which nobody else would tolerate? A permanent just settlement of the refugees in their homeland is an essential ingredient of any genuine settlement in the Middle East.

We are frequently told that we must sympathize with Israel because of the suffering of the Jews in Europe at the hands of the Nazis. I see in this suggestion no reason to perpetuate any suffering. What Israel is doing today cannot be condoned, and to invoke the horrors of the past to justify those of the present is gross hypocrisy. Not only does Israel condemn a vast number. of refugees to misery; not only are many Arabs under occupation condemned to military rule; but also Israel condemns the Arab nations only recently emerging from colonial status, to continued impoverishment as military demands take precedence over national development.

All who want to see an end to bloodshed in the Middle East must ensure that any settlement does not contain the seeds of future conflict. Justice requires that the first step towards a settlement must be an Israeli withdrawal from all the territories occupied in June, 1967. A new world campaign is needed to help bring justice to the long–suffering people of the Middle East.

Bertrand Russell Nobel prijs winnaar voor literatuur in 1950 over zijn grootvader: 'My grandfather in the early years of French Revolution ... visited Napoleon in Elba. It was he who introduced the reform bill in 1832, which started Engeland on the road toward democracy. He was prime minister during your Mexican war, during the revolutions of 1848. He belongs to an age that now seems rather quite remote". Bertrand Russells 'History of Western Philosophy' (1946) nam ik destijds mee uit de boekenkast van mijn grootvader. Grootvader was elektrotechnisch ingenieur en afgestudeerd medio jaren twintig van de vorige eeuw en blijkbaar geïnteresseerd in de denkwereld van deze Engelse denker die zijn eerste studiejaren wiskunde studeerde aan de universiteit van Cambridge.

Giorgio Gaber MIlano 1996

Turmoil maar niet in de lucht. Nilgun Yerli illustreert cultuurverschillen beeldend en grappig en dat schuurt. Een gesprek hoog in de lucht tussen de shuttelades (stewardess) en de vrouwenarts die een 'bomka' draagt. En de uitsmijter mag je niet te missen want wie is er nu slim, wie is hier nu dom?

OverzichtOuder