Elzevira

So wie man  manchmal aus dem Zustand träumenden Halbschlafs mit dem Gefühl erwacht, soeben noch gewußt und erfahren zu haben, was der Inhalt des Lebens oder das Wesen der dingen sei - so schien mir, daß dieser See das Geheimnis aller Seen offenbaren könnte.  Wie aus einger fernen Sage leuchtet er aus dem feierlichten Dunkel der ihn begrenzenden Flichten hervor - unendlich erhaben uber dat Kleinmaß menschlichen Levens und den Ablauf der Geschichte, erhaben auch über die vergängliche Gestalt der Landschaft, die sich in seinem Antlitz spiegelt. Keiner noch hat ihn zum Untertan machen können, niemandem hat er je Frucht getragen. Er ist sich selbst genug als Zweck und Inhalt un beharrt als letzten, unwandelbares Bild der Urschöpfung in einer Welt, die menschlicher Nützlichtkeitssinn immer mehr veranstaltet. Ich verstehe sehr gut, daß es in der chinesischen unad auch in der griechischen Philosophie eine Lehre gibt, wonach dat Wasser die Ursubstanz aller Stoffe ist. 

Marion Gräfin Döhnhoff in  (TLB) over de Beldahn See - Jezioro  Beldanie (Mazurische Meren terwijl ze te paard langs het meer rijdt  op weg naar  Nikolaiken / Mikolaiki. Lees  29 september 1941 Google Books 

Ik slaap nog,
maar intussen vinden er feiten plaats.
Het raam wordt wit,
de donkere grijs,
de kamer duikt op uit de wazige ruimte,
bleke, onzekere streepjes zoeken er steun.

Achtereenvolgens, ongehaast
-het is een ceremonie-
dagen de vlakken van wand en plafond op,
maken de vormen zich van elkaar los
de een van de ander,
de linker kant van de rechter.

De afstanden tussen de voorwerpen schemeren,
de eerste schitteringen tsjilpen, op een glas, op de deurknop.
Het lijkt niet meer alleen zo, maar is helemaal
wat gisteren werd verplaatst,
wat op de grond viel,
wat in de lijsten past.
Alleen de details zijn nog niet
binnen gezichtsbereik.

Maar opgelet, opgelet, opgelet,
veel wijst erop dat de kleuren terugkomen
en elk ding, zelfs het kleinste, weer zijn eigen kleur krijgt,
met de nuance van zijn schaduw erbij.
Dit verbaast met te zelden, hoewel het zou moeten.

Gewoonlijk word ik wakker als verlate getuige
wanner het wonder al gedaan is,
de dag is gevestigd
en ochtendstond magistraal in ochtend veranderd.

uit: ‘Het moment’ (uit:Einde en Begin)

Wisława Szymborska

Per cominciare, fui portato a vedere un piccolo, romito imbarcadero sul canale Panfilio, celato in mezzo a una folta vegetazione di salici, pioppi bianchi e calle. Da quel munuscolo porticciuolo, delimitato tutt’ intorno da un muschioso sedile di cotto rosso, era probabile che salpasse, in antico, per raggiungere sia il Po, sia la Fossa del Castello. E ne salpavano anche lei e Alberto - mi raccontò Micòl, - quando erano ragazzi, per delle lunghe remate su un sandolino a doppia pagaia. 

Om te beginnen werd ik meegenomen om een kijkje te nemen bij en afgelegen aanlegsteiger langs het Panfilio kanaal, verscholen tussen de dichte begroeide vegetatie,  wilgenbomen, witte populieren en lisdotters, aronskelken. Vanuit dat piepkleine haventje, begrensd door een mossig bankje van terracotta. Waarschijnlijk werd het in vroegere tijden gebruikt om naar de Po te varen, of naar de slotgracht van het kasteel.   (van de Estes').  Micol vertelde me dat zij en Alberto daarvandaan  ook als kind voeren, op hun lange tochten in een dubbele kajak. 

Uit: 'Il Giardino dei Finzi Contini' / De tuin van de Finzi Contini van Giorgio Bassani. 

Ferrara 1936 een kanowedstrijd in de slotgracht van het paleis van de hertogen d' Este.

La tesi, in realtà, sebbene l’avessi finita, mi restava ancora da ricopiarla. Mi portavo perciò dietro la macchina da scrivere, il cui ticchettio, non appena ruppe per la prima volta il silenzio del salone del biliardo, richiamò immediatamente il  professore Ermanno sulla soglia de suo studio.

“Cosa combini? Stai gia ricopiando?’ gridò allegro.

Mi raggiunse, e volle vedere la macchina. Si trattava di una portatile italiana, una Littoria, che mio padre mi aveva regalato qualche anno prima, quando aveo superato l’ esame di maturitá.  Il nome della marca non provocò il suo sorriso, come avevo temuto. Anzi. Constatando che ‘anche’  in Italia si producessero delle macchine da scrivere che, come la mia avevano l’ aria di funzionare alla perfezzione, parve compiacersene. Loro in casa ne avevano trè - disse- una usata da Alberto, una Micol en una da lui: tutte e tre americane, marca Underwwod. Quelle dei ragazzi erano delle portatili senza dubbio molto robuste, man non certo così leggere come questa (intanto la soppesava, tenendola da manico)

Uit: Il giardino de Finzi Contini van Giorgio Bassani (1962) 

NieuwerOverzichtOuder