Elzevira

Un tempo sapevamo il mondo a menadito:
- era cosí piccolo da stare fra due mani,
cosí facile che per descriverlo bastava un sorriso,
semplice come l'eco di antiche verità nella preghiera.

La storia non accoglieva con quelli di fanfara:
ha gettato negli occhi sabbia sporca.
Davanti a noi strade lontane e cieche,
pozzi avvelenati, pane amore.

Il nostro bottino di guerra è la conoscenza del mondo:
- è così grande da stare fra due mani,
così difficile che per descriverlo basta un sorriso,
strano come l'eco di antiche verità nella preghiera.
(1945)

De dichtbundel van Wisława Szymborska vertaald in het Italiaans heeft de intrigerende titel 'Discorso all'ufficio oggetti smarriti' naar het gelijknamige gedicht 'Toespraak in het kantoor voor gevonden voorwerpen'. Op 8 augustus 2006 was ik in Florence en nadat ik een paar gedichten had gelezen, nam ik de bundel mee en sindsdien lees ik heel graag de gedichten van Szymborska.
Vanochtend sloeg ik de Italiaanse bundel weer eens open en dat eerste gedicht uit 1945 dat vlak na de oorlog werd gepubliceerd in een tijdschrift.

*** (Vroeger leerden we de wereld ...)

Vroeger leerden we de wereld blindelings:
ze was zo klein dat ze in een handdruk paste
zo makkelijk dat ze met een glimlach te beschrijven was,
zo gewoon als de echo van oude waarheden in een gebed.

De geschiedenis deed niet zijn entree met fanfares:
ze strooide vuil zand in onze ogen.
Voor ons lagen verre, blinde wegen,
bitter brood en bronnen van vergif.

Onze oorlogsbuit is kennis van de wereld:
ze is zo groot dat hij in een handdruk past,
zo moeilijk dat ze met een glimlach te beschrijven is,
zo vreemd als de echo van oude waarheden in een gebed.

(1945)

Wisława Szymborska

Israel is a fulfillment of a dream, perhaps it's a fulfillment of many dreams. ... Now this is very much the story of poor immigrants. Perhaps the universal story of poor immigrants. You know they leave behind the old country vowing to forget it and to erase it, to turn their backs on it once and for all. but they can't. But the old country holds the immigrants always: sentiments, memories, melodies, landscapes, longings. And they vow to become part of the new country and they don't quite succeed, because the new country is not as wonderful as it promised to be, and the promised land is not as promising and not so full of milk and honey as it was promised to be, before they set foot on it. And in the course of time, the immigrants discover that they will not fulfill their ambitions and aspirations, and they start on putting the yoke of the ambitions and aspirations on the shoulders of the next generation and thus the immigrants family becomes a kind of Cape Canaveral. And the poor immigrants' child becomes the missile, the rocket. Which is fueled and fueled and pomped into in order to bring one day the hopes and ambitions skywards.

Dit interview hoort eigenlijk tussen het gedicht Verjaardag van Szymborska en het fragment uit het boek van Marion Gräfin Döhnhoff uit haar boek Namen der keiner mehr nennt. Maar daar is geen ruimte meer.

like a bird on the wire
like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free
like a worm on the hook
like a knight from some old-fashiond book
I have saved all my ribbons for thee

and if I have been unkind
I hope that you will just let it go by
and if I have been untrue
I hope you know it was never to you

like a babe stillborn
like a beast with his horn
I have torn everyone who reached out for me
but I swear by this song
and by all that I have done wrong
I will make it all up to thee

I saw a beggar leaning on his wooden crutch
he said to me "you must not ask for so much"
and the pretty woman leaning in her darkened door
she cried to me "hey, why not ask for more?"

like a bird on the wire
like a drunk in a midnight choir
I have tried in my way to be free

Leonard Cohen

Tijdens het bijhouden van de FB pagina van de watersportvereniging ben ik op zoek naar een passend nieuwtje.  Het is niet moeilijk want er zijn net  een paar mooie boeken over roeien verschenen die dus goed gepromoot kunnen worden middels FB.  Daarbij lees ik nog eens de introductie tekst die de aanleiding was om de pagina te starten.  Flessenpost als middel om communicatie over het water te laten verlopen is de metafoor voor het gebruik dat we nu maken van de FB-pagina. Een fles met watersportgebonden berichten die min of meer toevallig langskomen en door de lezer kunnen worden opgepikt.  Terwijl ik berichten post,  luister ik op  de achtergrond middels Spotify naar wat oude nummers van Bob Dylan.  En opeens is daar dan weer een nooit eerder gehoord 'waternummer' '. 'Boots of Spanish leather' de titel verraadt niet direct een verband met een waterige context.  Water is een zeer veel gebruikt thema in 'songteksten' dat is me al veel vaker opgevallen en inmiddels heb ik er ook al een heleboel verzameld. Hieronder dus 'Boots of Spanish leather'. 

NieuwerOverzichtOuder