Elzevira

Dakhmeh-ye Zartoshtiyun, de Stiltetorens gaan terug naar het Zoroastrisme,  het oude geloof in Iran. Op een berg werd het eeuwige vuur brandend gehouden. Om de doden niet in contact te laten komen met het heilige vuur en de aarde werden in de negende eeuw de Stiltetorens gebouwd. Deze Stiltetorens gebouwd op een verhoging in de woestijn in de buurt van Yazd werden de doden neergelegd zodat ze opgepeuzeld konden worden door aasgieren.  De overgebleven botten werden vervolgens in een centrale put geworpen.  Een jaar of 15 geleden vertelde een Iraanse cursiste me over dit oude geloof waarin een belangrijke rol is weggelegd voor de elementen vuur, lucht en aarde.

De onherbergzame woestijn van Iran waar de 13de eeuwer Marco Polo doorheen trekt en over schrijft in Il Miglione,  is nauwelijks veranderd sinds die tijd. Een landschap dat versteend ligt in de tijd. Terwijl in ons landschap elke vierkante centimeter door de eeuwen heen tientallen keren is veranderd.

Ragfijn metselwerk biedt zicht op het heelal in de Vrijdag Moskee Masjid-e-Jāmeh van Isfahān (Iran) oktober 2016

Inmiddels woon ik sinds een paar maanden in Rhenen en alles heeft nu wel een plek. De meubels dan want er staan nog zo'n 60 dozen met boeken op zolder en in de garage.  Kasten zijn gevuld en het bureau staat voor het raam en kijkt op de uiterwaarden naar het zuiden. Het uitzicht is zo geweldig dat ik overdag zonder enige spijt de gordijnen kan sluiten. Daarmee houd ik het te veel aan licht buiten als ik achter mijn laptop moet werken.  Maar ik doe het ook om niet te worden afgeleid door de koetjes die in de uiterwaarden staan te grazen; of door een Rijnaak die voorbij vaart, of door de wandelaars die hier hun hond komen uitlaten, of door de rozen  die zo uitbundig bloeien in de tuin; of door de gedachte dat ik iets moet bijsnoeien zodat de bloemen nog beter tot hun recht zullen komen. Waar ik me niet voor afsluit is voor muziek. 

GIsterenavond keek ik via medici.tv naar een documentaire over Martha Aigerich gemaakt door haar dochter met de titel Bloody Daughter. Het was zo mooi dat ik vanavond nog eens ga kijken wat er allemaal te genieten valt.  Vanavond is er een verrassingprogramma omdat Medici.tv dit jaar 10 jaar uitzendt middels webcast  vanuit Verbier.  Hoe lang geleden zou het zijn dat ik in Verbier was tijdens het festival en dat we vanaf het balkon van het chalet van A&W  meeluisterden naar concerten in de grote tent of meekeken en luisterden naar concerten waar we geen kaartjes voor hadden  via de computer. Uitgezonden dankzij medici.tv, Dat vraag ik me af terwijl de directeur van het festival en ... van Medici.tv hun dank uitspreken voor de samenwerking en zich richten tot de musici die hun talenten hier in Verbier  ten gehore komen brengen.  

Dan komt het antwoord op mijn vraag.  Ze vertellen een anekdote over die keer 10 jaar geleden in 2007 dat  Anoushka Shankar optrad met haar sitar in de kerk en dat haar vader Ravi Shankar in de pauze belde uit San Diego Californië. Hij had meegeluisterd en wilde  haar complimenteren  en kon haar nog wel wat aanwijzingen gegeven. Daar was ik ook!  Samen met A&W. Het was een weergaloos concert geweest vonden niet alleen wij maar te horen aan het eindeloze applaus ook de rest van het publiek.  Later begreep ik dat niet alleen Anouschka in de muzikale voetsporen van haar vader is getreden maar dat hij ook de vader is Norah Jones.

Tijdens dit verrassingsconcert treedt tenslotte het Ébène Quartet op dat ook al sinds 10 jaar naar Verbier komt.  Zij brengen voor de gelegenheid een nummer van de Beatles ten gehore. Het Ébène Quartet herinnert me aan een andere zomeravond in dezelfde kerk van Verbier waarop ik alleen (de kinderen hadden geen zin om mee te gaan) naar de   uitvoering van Schuberts Der Tod und das Mādchen ging. Het was de eerste keer dat ik het uitgevoerd hoorde en het maakte diepe diepe indruk. Bekende muziek die opeens zo dichtbij komt. Het was de eerste keer dat ik tijdens een concert heb zitten huilen.   

Nu ben ik alleen thuis aan het werk en niet in Verbier bij het festival.  Maar vanavond  voelt het alsof ik er een beetje bij ben geweest. Met dank aan Medici.tv

The Time Machine is de verfilming van het gelijknamige boek van H.G. Wells dat hij schreef in 1895. Jaar waarin mijn toekomstige Rhenense huis werd gebouwd. Het boek wordt beschouwd als het eerste science-fiction boek. Er is geen integrale Engelstalige versie beschikbaar maar gelukkig wel een Italiaanse. Fantascienza e Utopia cosa hanno in comune?

En toen kwam er ook nog een sjofel aan te pas om de vloer in de keuken verder uit te graven.

NieuwerOverzichtOuder