Elzevira

spannend om over de Oude Gracht in Utrecht te wandelen en de letters te volgen en een gedicht te lezen.

Klinkergedicht zie boven - Je zult ergens moeten beginnen om het verleden een plaats te geven, het heden doet er steeds minder toe. Hoe verder je bent, hoe beter. Ga maar door nu.

You have to begin somewhere to give the past its place, the present matters ever less. The further you are, the better. Continue now,

De eerste 1 tot 124 straatklinkers van Het gedicht van de Letters van Utrecht.

Ruben van Gogh

'That explains why my next book is a collection of essays on the conditional, the subjunctive, the optative, because those are my moods. Those are the moods in which I write. In other words, the might have been that never happened but might still happen, though you fear it might not, and hope it does. So, you’re just: Where are we? We’re nowhere.'

In my case it’s not in the story, not in the plot, there is hardly any plot in anything I write, it’s not even in the characters, whether they’re flamboyant or not, it’s ala in the style. (Aciman in this interview)

Het gedicht De Afsluitdijk van M. Vasalis uit 1941 las ik rond mijn veertiende dus in 1975 in de klas.

Een klas met een twintigtal Nederlandse medeleerlingen van de Europese School in Varese Italië. Het schoolgebouw had enorme ramen, was licht een luchtig gebouw losjes op het Bauhaus geinspireerd.  Ik kon er in ieder geval ook makkelijk wegdromen en als ik de blik afwendde van medeleerlingen en de leraar, kon ik buiten de Sacro Monte zien liggen, de heilige berg boven Varese die sinds een paar jaar is bijgeschreven op de lijst van het Unesco Werelderfgoed. Langs de Sacro Monte loopt een heilig pad, een spirituele wandeling langs 14 kappellen en aan het eind een basiliek. Op de top van de berg ernaast staan drie enorme kruizen en het doodse, spookachtige Grand Hotel Campo dei Fiori in Jugendstil,  gebouwd door de milanese architect Sommaruga. 

Dagelijks werden wij leerlingen van en naar school gebracht met de schoolbus. 

Je zit in een klas aan de rand van de Alpen en je leest een gedicht waarin de ik-persoon reist in een bus over een dijk langs de zee en voor zich zitten twee matrozen.  Een volstrekt onbekende omgeving beschrijft ze. Een dijk, een afsluitdijk nog nooit gezien.  Een landschap dat van een andere planeet lijkt te komen,  maar het perspectief heeft grote overeenkomsten met de dagelijkse gang naar school. De microcosmos van de bus, de grenzeloze buitenwereld en de observerende ik.

OverzichtOuder