Elzevira

(Plint: 19 november 2013)

Zeggen wij: woorden gedichten
bedoelen wij: mensen, gezichten.

Wij spreken
een dubbele taal:

iedereen, allemaal,
eeuwigheid, overal,
betekenen: jij en ik.

ademval,
ogenblik.

Ellen Warmond

(Plint 10 november 2013)

Vroeger - te oordelen naar
oude schilderijen tenminste - liep men
na het ontbijt regelrecht
naar een eenvoudige eenzaamheid.

U kent ze wel, die vage blauwe bergen
waarnaar geen wegen voeren
maar die tocher 2013)

Bernlef

(Plint: 15 november 2913)

Nog steeds die luchten, schaduwen van wolken
wegvluchtend op winrimpels in de rivier.

Het landschap onherkenbaar veranderd
zeggen wij die nu leven en zien.

Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons
die wij hier alleen vermoden kunnen.

Het moment na de laatste toon
voor de eerste herinnering: een ruimte
die bij iedere ontdekking verder uitdrijf.

De trein ratelt over de brug
ik kijk naar beneden, naar
een visser die even iets uit de diepte tilt.

Bernlef

Did you never know, long ago, how much you loved me --
That your love would never lessen and never go?
You were young then, proud and fresh-hearted,
You were too young to know.

Fate is a wind, and red leaves fly before it
Far apart, far away in the gusty time of year --
Seldom we meet now, but when I hear you speaking,
I know your secret, my dear, my dear.

Susan Teasdale

Een onverwacht dagje vrij omdat afgelopen weken zo gevuld was dat ik gisteren door mijn werktijd heen was. Gisterenavond na het werk met collega's naar de Antwerpse Boekenbeurs geweest.  De zogenaamde 'nocturne'  werd goed bezocht  en wat opviel was dat er  veel jonge mensen waren.  De boeken van Uitgeverij Christofoor had onze vertegenwoordiger Booxxe.be   strategisch opgesteld bij de in- en uitgang van hal 3.  Ook nog een brievenverzameling over Italië gescoord bij het Davindfonds. Tegen middernacht was ik weer  thuis.

Zodoende vandaag vrij en vanochtend lekker met de Fifty-fitters samen geroeid  in de Zwaan (4+) op boeg.   Het water stijgt op de Rijn hard op dit moment en dat bleek vanvond toen ik weer op VADA was om te helpen boten opladen voor de wedstrijd morgen.  De kribben staan inmiddels onder en dan mogen we niet meer op de Rijn roeien.  Morgen roeien we de dames van MsLach de Lingebokaal en die Linge is in vergelijking een rustig riviertje.

Roeiend vanmorgen in een goede cadans,  met een geconcentreerde boot en een lange rustige slag kwam er spontaan een liedje boven drijven.  Hé Jude begon ik te fluiten. Met de tekst kwam ik niet veel  verder dan Hé Jude don't make it bad. Dat is niet zo vreemd want vroeger luisterde ik nauwelijks naar teksten  en zelfs van de liedjes  die ik zong waarbij ik mezelf begeleidde met de gitaar, herinner ik me de teksten nog maar half.  De meer poëtische en lyrische teksten van de populaire muziek daarvan ontging me de betekenis.

Melodieën blijven feilloos hangen maar teksten onthoud ik dus slecht. Eigenlijk vreemd, want woorden zijn een verhaal en melodieën daarvan kan je aannemen dat die vluchtiger zijn. Waarom houdt  het brein die melodie wel vast en komt zo'n melodie schijnbaar uit het niets terug?

Terug naar Hé Jude van de Beatles. Wat is de tekst eigenlijk? 

OverzichtOuder