Elzevira

Tu mi guardi così
ma la vita é un attimo
e mi guardi così
si ma la vita é un attimo
e ci passa sui piedi e poi
tutto diventa un ricordo
un lampo negli occhi, la cerchi
e non la trovi più
E mi parli così
però la vita é subito
tu mi dici così
si ma la vita é subito
il tempo, soltanto il tempo
di una fotografia
il lampo che abbaglia negli occhi
e non ci vedi più

Ma se la vita é adesso
non farà lo stesso dirsi di no
se questa vita addosso
é tutto quel che posso
quello che ho

E mi guardi così
però la vita é un attimo
e poi mi parli
si ma la vita é subito
il lampo, soltanto il lampo
di una fotografia
ti abbaglia negli occhi, la cerchi
e non la vedi più

... e ci passa sui piedi e poi tutto
diventa un ricordo,
un lampo negli occhi, la cerchi
e non la trovi più

Gian Maria Testa

De Esdoorn op het schoolplein van CBS de Hoeksteen als monument. Is there something is rotten in the state of Denmark?

Al jaren wandel ik twee tot drie keer per dag door de Leersumse bossen met mijn honden en 95% van de keren maak ik een identiek rondje.  Vooral de aanloop en uitlooproute zijn identiek, want zomaar  een beetje over straat lopen met een hond aan de lijn is geen ontspannen bezigheid.  Mijn hond  ziet altijd wel een kat voorbijschieten, of een andere hond waarvan hij al van verre weet dat die bij tegemoetblaft dient te worden. 

Vanochtend week ik eens af en reed het bos een stuk verder door in oostelijke richting en kwam weer uit  op de Scherpenzeelseweg. Over de heuvel en toen de eerste rechts over de Heiderand en vervolgens over de Kwartellaan langs de Keihof.  Routinematig  keek ik uit mijn ooghoek over de Gaspeldoornlaan naar het schoolplein van Basisschool de Hoeksteen waar mijn kinderen op hebben gezeten en waar ik als MR-lid heb bijgedragen aan de controle  van het beleid dat uitgestippeld werd door directie, personeel, onder leiding van het schoolbestuur en waar ik als lid van de oudergeleding deel van uitmaakte.   Deze geweldig gelegen dorpsschool  met een ruim bemeten schoolplein ligt in een veilige omgeving en op het plein staat een grote gezichtsbepalende boom met een prachtige wijdvertakte kruin. Voor alle generaties kinderen die hier op school hebben gezeten het vaste element op het schoolplein.  Op dit moment dat de school net haar 60-jarig bestaan heeft gevierd, wordt deze bedreigd met sluiting omdat bestuur en directie de twee Christelijke Basisscholen in Leersum  willen  onderbrengen onder één dak.   Samenvoegen, rationaliseren, dat betekent  op dit moment dat  de mooiste  school  in het Noordelijke deel van de dorp die nog altijd met ruimtegebrek kampt,   het zal moeten  afleggen tegen de school in Zuid die al jaren last heeft van leegloop.  Minder sfeer daar in Zuid, en daarbij  een onpersoonlijk lelijk gebouw en dat trekt minder gezinnen met jonge kinderen dan op de Hoeksteen.    

Ach, denk ik als ik de verhalen de ronde hoor doen, wat is er toch weinig veranderd sinds 2001, toen ik als MR-lid en ouder er nog bovenop zat.   Toen waren het op handen zijnde fusies tussen  vijf  Christelijke scholen uit de omliggende gemeentes die als een soort vingeroefening moesten dienen voor de op handen zijnde gemeentelijke  schaalvergroting.  Schaalvergroting dat was toen het toverwoord.   Den Haag loofde geldelijke worsten uit als je je als schoolbestuur liet omlullen tot schoolfusies.  Hoe het afliep met de schaalvergroting van de scholen in Nederland dat is nu wel bekend, toen leek het een goed idee.  

Gelukkig staat de HoeksteenBoom  nog op zijn plaats, die trotseert de tand des tijds en de politieke stormen wel! 

Maar de schrik sloeg me om het hart bij het zien van een aangrijpen en tegelijkertijd ook schitterend beeld. De Hoeksteenboom had geen kruin meer;  hij stond daar verloren als een levensgroot monument dat ontdaan van al zijn takken, takjes, twijgjes en blaadjes, kaal en weerloos tegen de blauwe hemel gaapt.  Hij was onthoofd of precieser ontkruind en  de rondrijdende shovel had de grootste  stammen al  langs de kant van de weg neegelegd. Ze lagen klaar  voor transport.   Een man stond hangend in zijn klimgordel tegen de stam aan, gezekerd door touwen  en musketons en in een hand hield hij een kettingzaag waarmee hij de laatste dikke takken armen van de boom te lijf ging.  Een drietal mensen stond er met kleine kinderen bij te kijken.

Deze  boom had tien jaar geleden ook al een onzekere toekomst. Toen moest er een vleugel aan de school gebouwd worden en legde de architect bouwplannen neer  waarbij  een vleugel was gepland op de plaats van de boom.  Heel slecht plan vond ik het vooral omdat er allerlei andere uitbreidingsmogelijkheden voor handen waren.   Toen leek niemand zich  erg druk te maken over de boom want er waren zoveel grotere vraagstukken die nog opgelost moesten worden om de uitbreiding tot stand te brengen.  En een HoeksteenBoom  is zo weggezaagd moet men gedacht hebben. Niemand  die achteraf een zaagstop kan opleggen of die een monumentale boom kan herplaatsen. Om is om!  Nadat ik dit bericht had gehoord heb ik het thuisgekomen tijdens   de lunch  aan de kinderen verteld.   Dat de boom misschien moest wijken voor de nieuwbouw.  Diezelfde middag  heeft een van mijn kinderen  in de klas en in  de kring gevraagd, of het waar was dat de boom  zou wijken.   Van deze variant van het bouwplan werd nooit meer iets vernomen.  Het verdween in de la en weldra  lag er een nieuw bouwplan  op tafel dat binnen redelijke tijd werd uitgevoerd.  Een paar jaar later schonken ouders de school een ronde houten bank die op maat werd  getimmerd voor de HoeksteenBoom. Leerkrachten, ouders en kinderen konden nu gezeten op de bank  genieten van de schaduw van de HoeksteenBoom met daarbij een goed overzicht over het schoolplein. De toekomst van de HoeksteenBoom leek veilig gesteld.

Maar die toekomst duurde dus maar een jaar of tien.   De man van het bedrijf van de bomenchirurg die bezig was met kappen en die ik vroeg naar het waarom van deze actie,  zegt dat de wortels rot zijn en dat het komt door de elfenbankjes die er hier en daar op de  boomschors groeien.  Een gevalletje van ondergrondse wortelschimmels.  Hoewel het hout dat er naast de boom lag nog knoert hard was,  en sterk genoeg leek te zijn om nog de boom nog een paar decennia te dragen, en  

De HoeksteenBoom  is nu gekapt.  Op 19 oktober heeft er rond het middaguur een knoestige  hoge hele dikke  stronk gestaan met afgehakte  armen  die riepen om tenminste in deze ongevaarlijke staat gespaard te worden.  Dat was het enige dat de HoeksteenBoom vroeg, ontdaan van zijn zwiepende takken met alleen nog maar die hele dikke stam als stevig fundament.  De HoesteenBoom schreeuwde omdat hij  nog zo graag dienst had willen doen  als symbool.  Zijn  tergend langzaam  afstervende stronk had dan tenminste nog het verrottende beleid kunnen verbeelden dat ten grondslag ligt aan zijn teloorgang.   Als monument voor het beleid was de Hoesksteenboom helaas maar een heel kort leven beschoren, veel te kort.  Hij had tenminste die zeggingskracht  in al zijn machteloosheid. 

 Bekijk meer foto's HIER. 

NieuwerOverzichtOuder