Elzevira

Die jong zijn zullen nauwelijks herkennen
het vuur, dat door de schaamte feller aangeblazen,
de oude vrouw, verdwaasd door liefde
het water zoeken doet.
Oude Ophelia, distels in de dorre handen,
de sintelstem die nog te zingen waant.
Maar 't water is hetzelfde en het oud geboomt
heeft groen blaadjes en het ijle lied
stottert dezelfde woorden. Mooi is het niet.
Maar 't vuur, dat deze oude fakkel heeft gewijd,
stoort zich aan schoonheid, waardigheid, noch tijd.

M. Vasalis

The rower had a tendency
to give name to things.
The oar, in his left hand,
he dubbed Persiflage,
in his right hand, Soprific,
simply because he liked
the sounds of the words,
the syllabes, rhythmic,
as he dipped his oars in the river.

Yet, also, their meanings,
the left, light banter,
the right, calming, restful,
each contrast
playing off the other,
to move his scull forward
with just enough tension,
while simultaneously
improving his vocabulary:

A bespoke rower, well-spoken.

Philip Watson Kuepper

As the noise of the world retreated,
the river rose
in the old rower's mind, the river
that brought calm to him,
the river he still rowed,
but mentally only now.

He slept in spells.
On waking, the river
stretched before him
in his mind, his shell afloat
waiting for him
to grab hold its oars.

He would begin to row
out toward the unforeseeable
horizon, the horizon
where Death waited, patiently,
to guide him onto the river
stretching toward Eternity.

He would begin to row
out toward the unforeseeable
horizon, the horizon
whre Death waited, patientely,
to guide him onto the river
stretching toward Eternity.

He would smile thinking rowing there,
his body tired from carrying
the weight of his flesh,
his bones feeling more and more
the touch of the spirit.

He would smile himself to sleep
at the thought of the spirit touching
him, touching his bones, the spirit
taking hold his oars. He would
row then, row like fire.

Philipp Watson Kuepper

Roeien op de Thames begin juni was na roeien op de Gudena vorig jaar een voortkabbelende idylle. De  Gudena  meandert door het Jutlandse landschap,  we roeiden eerst op een smalle rivier onder laag hangende takken.De eenzame boot die ligt te wachten op de roeiers  in het glasheldere water deed me denke aan Shakespeares Ophelia geschilderd door John Everett Millais. Ophelia drijft vredig en levenloos in glashelder water. De Duiker ligt te wachten om tot leven gebracht te worden door haar roeiers. 

Met diezelde Duiker roeiden we vorige week op the Thames. De rivier is niet zo helder maar wel idyllisch omzoomd door wilgen, de wilgen uit de Wind in the Willows over Mole, Ratty, mr Toad, mr Badger, Otter and the Weasels. 

We roeiden van Lechlade langs Oxford naar Windsor en gingen door tientallen sluisjes waar twee longboats net naast elkaar in kunnen.  Om de zoveel mijl een roeivereniging en dan Henley waar het water wel geweid lijkt voor roeiers. Alles ademt er roeien. De antiquarische boekwinkel gespecialiseerd in boeken over roeien en over de rivier van Robert and Dianne Wye daar kocht ik the Complete Oarsman uit 1905 voor m'n roeiende Vader en de dichtbundel A sea to Row by van Philip Watson Kuepper. Daaruit neem ik een paar gedichten hier over.  

She rowed the Seine
each time she needed
to return to per personal
center of gravity.
There she could row
through all that stood unmoving
on land, row through the shadow
of the Eiffel Tower,
for an intant shivering it
into slivers of shadow;
and the bridges, Pont Alexandre,
Pont des Artes,
ages, solid as stone
shadows, she slivered to pieces
by the wake of her shell.
Rowing awakened her to herself,
awakened her from the sleep
of being land-bound,
awakened in her the Marianne
of her heritage. Rowing,
she came closest to being,
and being who only she was.

Philip Watson Kuepper

OverzichtOuder