Elzevira

Ik heb uw brief ontvangen. Mijn gezondheid is heel goed. Ik maak het in elk opzicht erg goed in Holland, en als ik dit land zou moeten verlanten, dat ik in elk opzicht als mijn land beschouw, zou me dat zeer ongelukkig maken. Ik zou eraan sterven, moederlief; ik vraag u dus alles in het werk te stellen, dat ik hier met rust wordt gelaten. Een koningschap in Spanje zou mij geheel niet lijken. Spreek met mijn broeder, de keizer. Ik vertrouw op uw genegenheid voor mij en ik verzeker u met klem dat ik te gronde ga als ik nog eens van vaderland moet wisselen. Ik heb geen alledaags hart en dit land zal voor mij altoos meer betekenen dan een ander. Ik dring erop aan dat u alles voor mij doet wat u kunt, lieve moeder; u zult er mijn bestaan en mijn gemoedsrust door verzekeren, want anders ga ik net zo lief dood. Adieu, lieve moeder, ik ben en blijf altijd uw toegenegen zoon. 

Lodewijk Napoleon Bonaparte, Koning van Holland (1806 - 1810)

uit: Lodewijk Napoleon, Koning van Holland. Gedenkschriften. Gekozen, vertaald en met getuigenissen vermeerderd door Wim Zaal (De Arbeiderspers 1983) 

Deze persoonlijke brief van een koning die formeel de eerste koning van Nederland was, is ruim 200 jaar na dato vooral aandoenlijk. Louis Bonaparte  werd geboren in 1778 in Ajaccio op Corsica en was negen jaar jonger dan zijn grote broer de Keizer, zoals hij hem zelf noemt. De smeekbede van een dertigjarige zoon aan zijn moeder,  klikt vooral zo pathetisch omdat hij ook nog dreigt dat hij liever sterft als hij zal worden overgeplaatst naar Spanje. Spreekt hier een zoon die zijn moeder manipuleert omdat hij zijn broer niet aankan en weet dat zij een zwak voor hem heeft? Of spreekt hier een angstig konijn dat in het licht van koplampen kijkt en daar niet uit kan vluchten.

De hulpeloosheid van deze smeekbede geeft aan slechts een marionet van zijn oudere broer was, een zetbaas.  

INDICATOREN I

Bij de Tour de France zijn nu een aantal buikzieke rotte peren eindelijk door de mand gevallen.   Ondanks alle controles en tests bleek het lastig om vast te stellen wat er precies aan de hand was met die klimmende wielrenners over de Alpe d’Huez en nog wat colletjes van de derde categorie verspreid langs de Tour, de Giro en de Vuelta.   Er is geloof  ik geen sport waar zo intensief gecontroleerd is op doping.  Intussen moesten er steeds aansprekender resultaten behaald worden en was de druk om beter te presteren groot, opdat  het broodnodige geld van de sponsors   binnen gehengeld   kon worden.   En zo liep het gierend uit de hand of uit de bocht voor wie het beeld even plastischer voor ogen wil hebben.   De sportjournalistiek die er bovenop had gezeten, had er maar zelden een sluitend verhaal uit weten te persen en zo kon het gebeuren dat er vrolijk werd gewheeld en gedeald in de wielersport.    Met immense imagoschade als gevolg. 

En nu sponsoren zich terugtrekken en hun merk niet meer geassocieerd willen zien met  de wielersport, nu is men pas echt wakker geschud uit de succesroes. Terecht of onterecht, het moet blijkbaar echt pijn doen, voordat het doordringt. 

Laten we nu maar hopen dat alle wielrenners die gewoon keihard werken aan hun spannende en mooie sport binnenkort weer zonder plaatsvervangende schaamtegevoel de baan op kunnen. 

Dan is er kickboksen. Mannen en vrouwen vechten op een totaal onbegrijpelijke manier met elkaar.  Je vraagt je af als je er naar kijkt waarom er een referee bij staat, want de sport ziet er, voor een leek niet uit alsof de tegenstanders eerlijk met elkaar vechten.  En blijkbaar is dat wat het opgefokte publiek rondom de ring ook niet precies begrijpt. Zij komen voor de adrenaline kick die tijdens een toernooi blijkbaar zo besmettelijk is, dat ze na de wedstrijd niks beters weten te doen dan met elkaar op de vuist gaan zoals  bij het ouderwetse boxen, maar dan akeliger.  

Dan voetbal. Daar is de houtrot zo diep dat het kan gebeuren dat er binnen de amateursport twee spelende snotneuzen  een vrijwillige lijnrechter doodtrappen. En gisteren hoor ik een commentator op tv zeggen dat het hem niet verbaast dat er zoiets is gebeurd ...

De gebeurtenis en de constatering van de commentator zijn zo afgrijselijk dat je je afvraagt waarom de voetbalbond en de voetballers niet als een man opstaan en tenminste komend week-end uit protest alle wedstrijden in de eredivisie staken. En dan niet stiekem overspelen om de toto's af te werken.  Deel de schade maar eerlijk over alle clubs. Dit zou tenminste een signaal zijn naar alle voetballiefhebbers groot en klein dat alleen een eerlijke sport, en een schone sport, sport is. En dat iedereen die dat niet begrijpt er niet thuishoort.  Niet in de ring, niet op het veld, niet langs de lijn, niet als supporter, helemaal niet. Ban de opgefokte idioot uit de sport. Laat  hem thuisblijven achter de televisie daar kan hij misschien nog wat leren, namelijk genieten van sport. 

INDICATOREN II

De media proberen ons op allerhande wijze duidelijk te maken dat het niet goed gaat met dat deel van de wereld dat  te boek staat als  markteconomisch gestuurd en geleid . Dat we ernstig rekening moeten houden  met de  tweede economische crisis binnen korte tijd en dat de  dubble-dip op ons afgestormd komt.  Misschien was de relatieve rust  van het afgelopen jaar,  met indicatoren die wezen op voorzichtig herstel ,   gewoon de stilte voor de volgende storm die heviger zal blijken te zijn dan de vorige om de doodeenvoudige reden dat we nog lang niet hersteld zijn van de eerste dip.  

Die eerste crisis werd spectaculair ingeleid door het ziekmakende Amerikaanse hypotheken kaartenhuis .  Iedereen wil ook in het land van de onbegrensde mogelijkheden graag een eigen  huis en banken verstrekten hypotheken waar je geen Einstein voor hoeft te zijn om te begrijpen dat het in de echte wereld zo niet werkt.  Als je verantwoordelijk bent  geweest voor het bedenken en vermarkten van nieuwe financiële  producten is dat natuurlijk iets anders.    De subprime-hypotheken waren de hete broodjes van de bakker die wel gek zou zijn om ze niet te verkopen als men er voor in de rij staat en de risico’s op de koop toe neemt.    De instantie die toe moest zien  dat  de  broodjes van de bakker niet ziekmakend waren, dat waren o.a. de kredietbeoordelaars en die vonden dat het gezonde handel was, windhandel wellicht,  maar wel handel die de wieken van de markteconomische molen in beweging hield.   Zoals genoegzaam bekend zal zijn moet de molen steeds sneller draaien volgens het enige markeconomische principe dat luidt:  groei, groei en nog eens groei.

De  financiële instellingen die te zwaar hadden ingezet op het  de subprime hypotheken gingen over de kop. Maar overal in de wereld waren er  medespelers geweest,  banken en institutionele beleggers en financiele instellingen, overheden   die hun oren  hadden laten hangen naar de kredietbeoordelaars  en dus geld hadden gepompt inde subprime portefeuilles.

Men  houdt  elkaar zo lang mogelijk uit de wind  in de wereld van  Geld&Co en die kredietbeoordelaars  waren  toch de zogenaamde  eminance-grise van de financiële wereld?   De  krijtstreeppakken bogen als knipscharen voor de verstrekkers van de magische triple AAA –ratings. Waarom? Vanwege hun onafhankelijkheid??  Ook nu maken zij weer  de dienst uit.   Nu zijn het niet de bankdirecteuren  die dekking zoeken  na een veroordeling tot een lagere rating  maar de  premiers en ministers van financiën van de getroffen landen.  Om niet de hele geglobaliseerde financiële wereld in een psychose te laten schieten, moest Obama in zijn persconferentie wel onderstrepen dat de VS toch echt altijd een triple AAA land blijft, wat zo’n ‘agency’ ook mag beweren.

Intussen proberen  nieuwsflashes, reportages op tv- en, radio   en opiniërende krantenberichten ons, de consument of gewone spaarder,  duidelijk te maken wat er aan de hand is.  En oppervlakkig beschouwd,  is de boodschap duidelijk en  knik je na lezing instemmend.  Er wordt vooral veel gereflecteerd over  trends en cijfers en alles draait om  de indicatoren.  Het zou wel helpen als de heren die financiële instellingen en de kredietwaardigheid van landen  beoordelen en er labels op plakken,   het eens werden over welke indicatoren er precies in het spel zijn en daarover zouden communiceren:  transparant zouden zijn.   Als minister van financiën of als institutionele belegger  lijkt het me essentieel, maar  ook als eindgebruiker van financiële produkten ben ik er nieuwsgierig naar.  Want  ze hebben het over verschillende indicatoren maar zijn ze het wel eens over welke indicatoren of combinatie van, doorslaggevend zijn?   Beursgenoteerde bedrijven  zijn nu de speelbal van investeerders die de zenuwinzinking nabij zijn, en de handel in staatsobligaties lijkt het meeste op het uitventen van oude kranten voor de pulpfabriek die er vervolgens weer gedeeltelijk krantenpapier van kan maken.  Zijn waarde is dat papier al lang kwijt.  Geen gezonde indicator.