Elzevira

Elzevira

Onwaardig

Wie moet hier nou eigenlijk beschermd worden tegen wie?  Moet de parlementaire democratie niet beschermd worden tegen de heer W.?  Nu wordt W beschermd tegen de 'boze' wereld die inmiddels niet alleen uit beledigde allochtonen bestaat maar ook uit geërgerde autochtonen en daar reken ik mezelf toe.  Het geld van de belastingbetaler wordt aangewend ter bescherming van de heer W.. Hij blijft namelijk walgelijke dingen uitkramen zolang hij zich veilig voelt. 

Verder begin ik me af te vragen of we als belastingbetaler en als bevolking niet van onze politici moeten verlangen dat ze gecertificeerd worden in de uitoefening van hun beroep.  Dat ze middels een serie assessment kunnen tonen dat ze  de grondbeginselen van de parlementaire democratie en de rechsstaat begrijpen en kunnen toepassen. 

Een rare politicus  die de rechtsstaat schoffeert hoort niet thuis in het parlement.  

'Des Cons'

Een dag of twee geleden las:  'Dat alles heeft mijn oog gezien'  Herinneringen aan Theresienstad van Jo Spier.  Hij schrijft korte scherpzinnige stukjes over dat wat hij gezien en gehoord heeft. Heel goed geschreven en scherp geobserveerd. Hij gebruikt geen woord te veel en relativeert zichzelf.  Een vrij mens die zijn eigen beperkingen net zo scherp observeert als die van anderen. 

 'Maibaum'    

Gevangenis Amstelveenscheweg 1941

Door een 'foute' marechaussee was ik afgeleverd bij de Gestapo in de Euterpestraat die tegenwoordig Gerrit v.d. Veenstraat heet. Er lag een tekening uit de Telegraaf op tafel die ik in 1936, 4 jaar vóór de oorlog, gemaakt had. Er stonden blauwe en rode stempels en allerlei notities op de tekening, een nogal onschuldige karikatuur van Hitler.

De Duitser die mij verhoorde heette Maibaum. Hij was in burger en ik heb later gehoord dat hij een gewone politieambtenaar van vóór de oorlog was. Hij zei dat hij me arresteren moest en voegde eraan toe dat 'die Sache ihm peinlich' was. Hij bracht me naar de gevangenis aan de Amstelveenscheweg, sprak me met een paar mesenlijke woorden moed in en zei dat het wel zo'n vaart niet zou lopen. -Bijna 4 jaar later kwam ik weer thuis.

Toen ik een paar maanden in 'Einzelhaft' aan de Amstelveenscheweg gezeten had ging er een transport naar Amersfoort. Mijn naam stond op de lijst en we stonden aangetreden op de binnenplaats van die gevangenis. Dat transport is naar Polen doorgestuurd. Eén minuut voor de 'Abmarsch' stak Maibaum de binnenplaats over. Hij zag me staan, herkende me en beval: 'Der Jude Spier zurück in der Zelle!' Toen de celdeur dichtging hoorde ik: 'Een andere Jood eruit; het transport moet voltallig zijn!' Daar lig ik soms van wakker. 

uit: Dat alles heeft mijn oog gezien

Herinneringen aan Theresienstadt

Jo Spier 

Elsevier  1978 Amsterdam / Brussel

Eenvoud

8 januari 2015

Deze batik heb ik in 2001 gemaakt en kort geleden tijdens  de verhuizing heb ik hem weer eens opengevouwen. Hij stinkt naar inmiddels ranzig vet want zo is hij tot stand gekomen. Zouden de kleuren blijven als ik hem een opfrisbeurt zou geven? 

De man met het rare haar

Van toen de rapen gaar waren

Wat rapen zijn?  Rapen zijn geen populair bestanddeel van de maaltijd meer.  We eten liever aardappels, pasta, rijst of couscous als zetmeel. Rapen werden volgens de uitdrukking dus gaar gegeten en niet rauw. 

Nu zijn de rapen gaar  betekent: nu zullen we het hebben.  Dit wordt gezegd op een kritiek moment, als er ruzie of tumult dreigt. 

Ruzie en tumult is wat de politici in Den Haag boven het hoofd hangt als we de voortekenen nader bekijken.   

De CDA-fractie steunt het regeerakkoord, de gelederen sluiten zich en de ‘dissidenten’ zijn terug in hun hok.  Voor hoe lang is maar de vraag, want de knuppel bleek alweer in het hoenderhok te zijn gegooid toen Koppejan zich liet ontvallen dat hij het als zijn taak beschouwt om Wilders te ontmaskeren. 

Kortom er wordt nog niet eens geregeerd en van links en rechts klinkt het tumult.  De toekomstige regering Rutte / Verhagen lijkt  een hedendaags sprookjeshuwelijk maar sprookjes kunnen wel  gruwelijk  eindigen.

Er was eens hier niet zo ver vandaan een regering die regeerde met gedoogsteun. In Nederland woonde een man met raar haar die ontzettend graag naar Deens model wilde regeren. Hij had een hele grote mond die hij eigenlijk nooit stil hield. Als hij sprak dan blaatte hij, als hij riep dan blafte hij, als hij vermaande dan kefte hij, als hij waarschuwde dan gromde hij, als hij woedend was dan siste hij, als hij walgde dan spuwde hij. Hij wilde graag regeren maar zonder politieke partij en daarom richtte hij een beweging op.  Als je je aansloot bij zijn beweging dan werd je vrijheid beloofd en kreeg je te horen waar je wel over mee mocht praten en waarover hij dat maar liever zelf deed. 

De man met raar haar  kende de dierenwereld als zijn broekzak en wist dat dieren er niet van houden onmenselijk behandeld te worden.  In de echte dierenwereld eten ze elkaar weliswaar op,  maar dat kon hij dieren echt wel besparen, zoveel leed. Vandaar de noodzaak tot het in het leven roepen van dierenpolitie die er op zou toezien dat mensen zich niet onmenselijk zouden gedragen jegens zijn harige, gevederde en wie weet zelfs geschubde vrienden. 

Maar zoals gezegd ging het de man met raar haar om regeren en daarvoor is een hoge positie een excellent uitgangspunt.  Doordat hij niet hooggeboren of hoogbejaard was, niet weledelgeleerd of weledelgestreng, niet edelachtbaar of eerwaard en hij graag een excellentie wilde worden,  had hij slechts het wapen van het woord waarmee hij het strijdtoneel kon betreden. 

Hij had daarbij zelfs een handicap, want hij kon die woorden maar op eenzijdig gebruiken. Niemand had hem vroeger ooit een gedicht voorgelezen of een liedje voor het slapen gezongen.  Wat niet weet wat niet deert vond hij zelf en dus kon er per direct wel bespaard worden op podiumkunsten, vond hij  literatuur tijdverlies en muziek een tijdsverdrijf voor demente bejaarden.  Zijn woorden moesten confronterend zijn en liefst polariseren en mensen zouden hem niet raken.

Zijn positie koos hij in een hoge boom. Daarvandaan was het  veiliger krijsen dat het niet goed ging met Nederland.  Onder hem graasde een kudde liberalen en een  enorme kudde christenen waarvan de meesten al een tijdje waren vergeten hoe dat ook alweer zat met al die christelijke rassen. Daarbij waren er uit verre landen kuddes moslims gekomen die de Nederlandse grazige weiden hadden ontdekt. V olgens de man met het rare haar  konden de leden van deze kudde vanwege hun  gezamenlijke  geloof het best over een kam geschoren worden.  Hij  riep vanaf veilige hoogte moord en brand! Maar toen durfde hij zijn boom niet meer uit te komen en eiste en kreeg steeds meer beveiliging die hij  vooral nodig had als  hij  neerdaalde uit de boom om zich tussen de kuddes te begeven om daar het woord te verspreiden. De kudde liberalen en christenen voelden zich weliswaar geïntimideerd door zijn nabijheid maar lieten elkaar vooral niets merken want dat gaf zou weer nieuwe onrust veroorzaken en iedereen verlangde diep in zijn hart alleen maar met rust gelaten te worden en zo snel mogelijk lekker verder gaan met grazen. 

Omdat Nederland toen nog een rechtstaat was,  moest de man met het rare haar eens voor de rechter verschijnen vanwege zijn gekrijs uit de boom.  Voor de rechter viel hij subiet stil  en mopperde hij dat de rechters hem onjuist hadden  bejegend. Ter verdediging beriep hij zich op zijn recht om te krijsen en als verzachtende omstandigheid was er natuurlijk de  excellente positie die hij zo ambieerde en die hij alleen door gekrijs zei te kunnen bereiken.

De rechter had opgemerkt dat de man met het rare haar geblaft had, gegromd had, gesist en gespuwd, en vroeg hem of hij zich dat herinnerde. Hij    beriep zich  op zijn recht om te zwijgen en daarna liet hij zijn welbespraakte advocaat het woord voeren  over de  rechter die zich niet aan de spelregels zou hebben gehouden.  Er werd niets meer vernomen over de gekrijs, geblaf, gegrom en gesis. 

‘s Avonds toen de man met het rare haar hoog en droog in zijn bed lag, dacht hij terug aan die nare en kille rechtzaal. Hij pinkte een traan weg bij de gedachte aan zoveel onrecht: hij die verkeerd begrepen werd ondanks zijn heilige plicht om helder te spreken en zijn heilige recht om te zwijgen en die het zo goed voorhad met de kuddes.  Ze hadden  toch echt ‘booh!’ tegen hem geroepen en hem proberen te kleineren, hij wist het nu zeker: onheus bejegend. 

De volgenden dag kwam het verlossende woord. De kudde christenen had de gelederen na weken onenigheid gesloten en de verloren schapen waren weer deel van de kudde. De man met het rare haar mocht blijven zitten in zijn boom en in het vervolg mocht hij van de liberalen en de christenen blaten en blaffen, keffen, grommen, sissen en spugen.  Hij verkeerde in jubelstemming want zo dicht bij een excellentie was hij nog nooit geweest.

De herders van de liberalen en de christenen zouden eerdaags bij de Koningin op het bordes staan en dan zou hij eindelijk ook meeklappen.  Dat leek hem zo fijn nadat hij al een jaar of wat tandenknarsend in zijn boom had moeten toekijken hoe anderen daar stonden.  Hij was eindelijk verzekerd van een VIP-plaats, hij zat eersterangs en zou toekijken vanuit de loge en daarvandaan krijsen naar hartelust. Alle aandacht was nu gericht op zijn persoontje, want zodra er weer iemand daar beneden ‘booh’ tegen hem zou roepen dan hoefde hij maar even te knipogen naar de herder van de christenen of van de liberalen  en die zou het dan voor hem opnemen.  Want zo stond het geschreven in het regeerakkoord. Ze zouden nog eens wat gaan beleven daar beneden. Hij had het goed georkestreerd en dat op eigen kracht, zonder subsidie of partij want zo kon dat toen nog in een parlementaire democratie.