Elzevira

Treurig die dag, een donderdagnacht
waarin een land op waarheid wacht.

Rutte, Hoekstra, Kaag, ze gaan gedrieën
naar het einde van de via via Dolorosa.
Daar treffen we de waarheid op d’r knieën.

De nieuwe stemmen zingen al het Lacrimosa,
een eensgezinde roedel, nog in lamswol:
na het weekend zullen ze elkaar verscheuren,
tot die tijd deelt men één feeststol.

Van modder krijgt de waarheid camouflagekleuren.
Niemand weet nog wie wat waar beweerde.
Of waarheid wel bestaat, als je iets bent vergeten.

Maar selectieve amnesie was nooit wat deerde:
wat wringt is het selectieve geweten.

De mensen die hij naar de afgrond bracht
moeten de onverbiddelijke leider nu vergeven,
terwijl een nieuw leider precedenten schept.

Met een oordeel dat niet over consequenties rept
is de controlerende macht voorgoed verdreven.
De waarheid languit op de grond, en naakt.
En weer een laatste kans die niet de laatste is.

Zou hij weten dat er op de hele wereld
geen bedrijf is dat vertrouwen maakt?

Een eenzame leider baart een eenzaam volk,
dat is de omgekeerde wet van democraten.

Waarheid staat pas weer op in iemand anders’ mond.
Oh Rutte — door te blijven heeft u ons verlaten.

Lieke Marsman (Dichter des Vaderlands)

Langs de Havendijk in Gorinchem moest ik gisterenochtend wat tijd stukslaan voordat ik een afspraak had bij de webshopbouwer.

Een te warme  maandagmorgen in mei rond een uur of half 11 is niet de tijd waarop je verwacht dat een provinciestad levendig is.  Er klinkt een carillon dus loop ik in de richting van de muziek in de verwachting het centrum van deze oude stad te zullen bereiken.  Even later sta ik op de markt waar de weekmarkt aan de gang is.  Heb er abrikozen, platte perziken en aardbijen gekocht want het belooft een week te worden voor  het eten van fruit en niet bepaald eentje voor gestampte aardappels.  

Even later terug naar mijn auto lopend, neem ik een smal steegje en als ik de hoek om loop de winkelstraat in, valt mijn blik  toevallig op de ingang van wat zo te zien een boekhandel is. En vanaf  mijn positie in de schelle zomerzon is het daarbinnen donker en spannend. Heb nog wel 5 minuten en loop naar binnen. Zwartgebeitste enorme balken ooit machtige bomen, dragen het plafond en centraal een lange tafel met boeken. 

De vrouw achter de toonbank is  een opvallende verschijning, ze is groot, heeft donker haar en draagt een kimono. Ik groet haar en maak een compliment over het prachtige pand en loop rond de middelste tafel.  Op het eerste gezicht geen stapels met bestsellers maar wel de  laatste literaire uitgaven, poëzie,  fotoboeken en daartussen  De tijd dringt en hoewel ik me afgelopen weken tientallen keren heb voorgenomen géén énkel boek meer te kopen, verleidt dit fotoboek me weer als vanouds. Maar als boekverkoper kan ik het beter bestellen in mijn eigen webshop met boekhandelskorting en niet hier. Hoewel? Er  gaat toch niets boven een boek gekocht bij een ouderwetse boekwinkel? 

Helaas heb ik geen tijd om een praatje te maken met de vrouw in de kimono en ik beloof binnenkort terug te zullen komen.  Een zelfstandige boekhandel en dan in een prachtig pand in het centrum van een provinciestad die het hoofd boven water weet te houden, is toch een klein wonder. Buiten gekomen kijk ik omhoog naar de gevel: De Mandarijn is gehuisvest in dit  historische pand.  Ik loop naar de auto leg de vruchten op de achterbank.  Voor straks op weg naar de webshop in Rotterdam.