Elzevira

La Tarantella Alle selve alle valli, alle grotte adorate sì bella notte, alle paglie alla capanna, che ogni fiume già scorre manna. Alle rupi, alle tane, alle selve e mansuete son fatte le belve ogni piazza nel mondo è fiorita Mentre torna nel mondo la vita. Alle selve, alle valli, alle grotte Vagheggiate, riverite, adorate sì bella notte! Tarantola d'abisso, empio serpente Or ch'è nato l'Agnello innocente la tua forza si abbatterà. Piangi, trema, singhiozza, sospira nel tuo regno d'oscurità. Viva, viva l'eternità. Tarantola ch'in cielo il nido avesti ma per troppo volar cadesti da quel trono di maestà or che il Verbo dal cielo è disceso il tuo dente non ferirà. La superbia così va! Tarantola ribelle, fulminata or che in terra la luce è nata nova fiamma ti struggerà! Si raddoppino a te le catene Or che ha l'uomo la libertà: chi pugna col cielo mai vincerà! Or che al bosco fiorisce ogni pianta or che al prato fiorisce ogni stelo or che in cielo risplende ogni stella Replicate la tarantella! Alle selve, alle valli, alle grotte, adorate sì bella notte. Alle balze, alle sponde, ai ruscelli Scotono i zefiri gli arboscelli. Fa l'erbette fiorire nel prato l'alto monarca che in terra è nato. Ai campi, alla riviera, Ride il verno la primavera. Alle selve, alle valli, alle grotte, vagheggiate, riverite, adorate sì bella notte!»

(CANTO I)
Nel ciel che più de la sua luce prende
fu’ io, e vidi cose che ridire
né sa né puó chi di là sù discende;

perché appressando sé al suo disire,
nostro intelletto si profonda tanto,
che dietro la memoria non può ire.


(CANTO XXXIII)
Non perché più ch’un semplice sembiante
fosse nel vivo lume ch’io mirava,
che tal è sempre qual s’era davante;

ma per la vista che s’avvalorava
in me guardando, una sola parvenza,
mutandomi o, a me si travagliava.

ma non eran da ciò le proprie penne:
se non che la mia mente fu percossa
da un fulgore in che sua voglia venne.

A l’alta fantasia qui mancò possa;
ma già volgeva il mio disio e’l velle,
sì come rota ch’igualmente è mossa,

l’amor che move il sole e le altre stelle.
l’amor che move il sole e le altre stelle.
l’amor che move il sole e le altre stelle.
l’amor che move il sole e le altre stelle.
l’amor che move il sole e le altre stelle.

De Liefde die beweegt.

In de hemel die Zijn licht het krachtigst vangt was ik,
en ‘k zag er wat een mens,
van ginder gedaald, niet weet,
laat staan vertellen kan.

Want naderend waar het altijd naar verlangd heeft
daalt ons begrip tot zulk een diepte af
dat ons geheugen ‘t spoor niet meer kan vinden.

Niet dat in ‘t levend licht, door mij geschouwd,
nu meer te zien was dan die ene aanblik
-want die bleef onveranderd wat hij was-:

Nee, ‘t zien dat ín mij werd versterkt
door ‘t schouwen bewerkte juist in iets wat eender bleef
dat ‘t anders werd – want ik werd zelf veranderd.

Maar zó hoog vloog ik niet op eigen kracht;
mijn geestesoog moest eerst getroffen worden
door ‘n bliksemschicht: die schonk mij dat gezicht.

Verheven beeldingskracht was híer onmachtig,
maar reeds bewoog mijn lust en wil
-een wiel in immer eendere wentelgang
de liefde die ook de zon beweegt en de andere sterren.
de liefde die ook de zon beweegt en de andere sterren.n.
de liefde die ook de zon beweegt en de andere sterren.
de liefde die ook de zon beweegt en de andere sterren.
de liefde die ook de zon beweegt en de andere sterren.

(Vertaling: Rob Brouwer)

Dante Alighieri, La Divina Commedia, Paradiso Canto I e XXXIII

Sterre Konijn over dit lied: Zo komt de tekst van het lied L’Amor che Move uit de Goddelijke Komedie van Dante Alighieri, het boek waar ik op ben afgestudeerd toen ik Italiaanse Taal en Cultuur studeerde. De laatste zin van zijn epos, ‘De Liefde die de Zon en de andere Sterren beweegt’, vormt het middelpunt van mijn album. De liederen vóór L’Amor che Move gaan over verbondenheid, die erna over eenzaamheid.

In het zachte zand, dat de zee polijst,
komt haar kleine voetafdruk niet weerom.
Een pad van droefheid en stilte heeft zij afgereisd,
tot de oneindige diepte.
Een onomkeerbaar pad van heimwee en stil verdriet,
dat recht naar ‘t schuim liep.

God weet welke angst jou daar heeft geleid.
Welke oude pijn heeft je stem verstomd,
om jou te laten rusten,
in slaap te sussen door 't lied van de octopussen.
In het diepe water dat geen licht meer ziet,
klinkt hun wiegelied.

Jij gaat, Alfonsina, in eenzaamheid heen.
Welke nieuwe verzen heb je gezocht?
Een eeuwenoude stem van zout en van wind heeft jouw ziel verleid,
neemt haar met zich mee op die donkere tocht,
als een droom, diep in slaap,
Alfonsina, gekleed door de zee.

Vijf sirenen dragen jou sereen
langs een pad van algen en koraal.
Lichtgevende zeepaardjes vormen een krans om je heen
en doen zwevend een rondedans.
En de onderwaterwereld speelt voortaan
tegen jouw flanken aan.

Voedster, dim de lamp nog net wat meer,
laat mij nu in vrede slapen gaan.
En mocht hij naar mij vragen,
zeg dat hij het niet meer probeert,
dat Alfonsina niet weerkeert.
En wanneer hij belt, vertel hem nooit waar ik ben,
zeg dat ik weg ben gegaan.

Cesar Luna vertaling Sterre Konijn

uitvoering: Sterre Konijn en Astori Amsterdam

OverzichtOuder