Elzevira

Icarus die voor de tempel della Concordia ligt en uitkijkt op de stad Agrigento herinnert me aan mijn eerste bezoek aan de Valle dei Templi in november 1983.  Als tweedejaars studente was ik daar op een toeristische rondreis. We bezochten het eiland in een heuse touringcar met de groep winnaars van een opstelwedstrijd , uitgeschreven door de Süddeutscher Runfunk en de RAI.  Een 15-tal studenten en ieder vertegenwoordigde zijn eigen land van herkomst.  Vijftien nationaliteiten en allemaal hadden we in het Italiaans geschreven over hoe we de toekomst van Europa voor ons zagen.  Over onze toekomstvisies hebben we het in mijn herinnering nooit meer gehad.  Ik stond een federatief Europa voor, maar mijn opstel  is helaas verloren gegaan, want inmiddels ben ik er wel nieuwsgierig naar.  Na een lange busreis over de   kronkelende bergwegen  tussen Palermo en Agrigento werden we in de stromende regen  losgelaten tussen de tempels. Waarschijnlijk lichtelijk misselijk door de busreis overviel me daar de naargeestigheid van de plek. De tempels lagen er troosteloos bij, er was geen kip en op de achtergrond verrees de grauwe, bunkerachtige stad Agrigento.  Op een afstandje beschouwd, zo ongeveer waar Icarus ligt, zie je de moderne grijze stad  die zo te zien wordt gedomineerd door lelijke hoogbouw.  De  huizen die op afstand een lugubere indruk maakten,  waren  de façade van een stad waarachter een roversnest  schuilging.  Dat beeld van toen was een projectie van wat ik dacht te begrijpen: Sicilie ergo maffia en daar woonden ze dan.  Als je door Agrigento loopt, zoals wij dit jaar hebben gedaan is het  gewoon een Zuid-Italiaanse stad bleek toen ik daar in 2011 met Juuls  voor het eerst was. Een stad met een hoofdstraat met mooie winkels en historische gebouwen in het centrum omzoomd  door moderne nietszeggende flats. Een oud centrum met daarom heen een ratjetoe van gebouwen.   En de  mensen die we er ontmoetten waren gewone hardwerkende Italianen die min of meer dezelfde problemen hebben als elders in Italië.  Het roversnest is zo te zien elders gehuisvest. 

Icarus het bronzen beeld van Igor Mitoraj ligt in de winterzon zijn zonden te overdenken met zicht op Agrigento.  Hij viel van hoog en kwam van ver en belandde op een prachtige plek die op het  moment waarop ik de foto's maakte wordt  gesierd door de bloeiende amandelbomen.  In  de Valle dei Templi besef je dat de oude Grieken die dit eiland koloniseerden en ons veel cultureel erfgoed schonken,  niet anders zijn dan de moderne mens  die ook de wereld wil veroveren met zijn gedachtengoed, markten moet veroveren met zijn producten,  markt suprematie nastreeft of monopolies creëert. Veroveraars zijn we. 

Volgen hieronder de sonnetten geïnspireerd op de derde foto die we direct naar de thuisblijver stuurden als bewijs van onze ontmoeting met Icarus.

Wangedrag in Agrigento

Mijn eega heeft een vriend gevonden

en stuurde mij van ver een kiek

waarop ze NB in publiek

speelt met het overspel, ‘t is zonde.

‘k Vind haar gebaar wat onomwonden,

heeft zij op mijn geslacht kritiek ?

‘k Schiet desondanks niet in mijn wiek.

Zij blijft zelf ook aan maat gebonden.

Maar verder heeft zij wel geluk.

Hij ziet er bloot aantrekkelijk uit

en lijkt een leuke loze guit.

Qua lichaamsbouw is het een stuk...

Maar ‘k maak me als echtgenoot niet druk,

hoe hard ook, ‘k weet dat hij nooit spuit.

door: Orlando di Varese 

Haar antwoord

Hij viel als Engel uit de lucht

Verloor daarbij zijn onderbenen

Hoe kan 't? Zo gaat nu 't gerucht

Waar zijn ze? Zijn ze echt verdwenen?

De vleugels? Ja, die zijn vol kracht

Maar Icarus ligt dood ter neer

Ik kijk naar hem.. Zie zijn geslacht

En voel ook aan zijn ballen... teer?

Nee alles is van brons en hard

en koud al is het gezicht heel lief

Toch blijft 't als geheel verstard

Is hij of wordt hij "hartendief"?

Nee ik loop triestig nu naar huis,

naar m'n eigen vent, ik houd het kuis.

door: Marjolene CT

De mening van haar broer

Dat waren nog eens fraaie tijden

een uitje van drie frisse meiden

waarvan er één uit medelijden

plezier wou geven aan een heiden.

Deez' laat zich echter niet verblijden

hij blijft heel rustig op zijn zijde

daar liggen om te allen tijde

'een vrouwenhand te laten glijden

langs 't welgeschapen klokkenspel

dat klein blijft in serene rust

geen schone die hem wakker kust;

één foto rest ons, ja dat wel

die dank zij 't internet heel snel

iets toont van 's mensen levenslust.

Door Carel CT